Nie istnieje jedno, najlepsze rozwiązania przyłączania zraszaczy do głównego rurociągu. Różnią się ilością i typem wykorzystywanych złączek, przekrojem rur oraz niezbędnymi podczas pracy narzędziami. Wśród wielu układów co najmniej kilka jest wartych poznania. Ich znajomość pozwoli wybrać ten, który w danej sytuacji sprawdzi się najlepiej. Najczęściej już na etapie projektowania systemu nawadniania, rozmieszczania zraszaczy i planowania przebiegu rur rozstrzyga się to, która metoda montażu będzie odpowiednia. Inaczej będziemy postępować, gdy rury są prowadzone centralnie (środkiem trawnika), a inaczej gdy ułożone są wzdłuż obwodu. Pośrednio wpływ ma także ukształtowanie terenu, wymiary i kształt podlewanego obszaru, oraz wiele innych czynników.

W dalszej części artykułu przyjrzymy się najczęściej spotykanym metodom pozwalającym przyłączyć zraszacz do głównego ciągu (rury) danej sekcji. W praktyce spotkamy także wiele innych schematów postępowania, ale w mniejszym lub większym stopniu będą to wariacje tych przedstawionych poniżej. Dla osób, które zajmują się systemami nawadniającymi na co dzień, nie będzie to nic odkrywczego, ale może być pomocne dla kogoś, kto we własnym zakresie zamierza zaprojektować i wykonać taką instalację.

Mając na uwadze dużą ilość możliwych kombinacji, w opisach skupimy się na przypadku gdy rura główna (za elektrozaworem) będzie miała średnicę 25 mm, a zraszacz przyłącze 1/2 cala. W rzeczywistości będzie to dotyczyło dużej części przydomowych systemów nawadniających. Poprzez prostą analogię można dostosować proponowane schematy do innej średnicy rur (np. 20 mm, 32 mm), lub zraszaczy z przyłączem 3/4''. Do każdej metody udostępniony jest schemat z opisem.

• Metoda nr 1 z wykorzystaniem trójnika redukcyjnego 25-20-25 PE, rury 20 mm oraz kolana 20-1/2'' z gwintem zewnętrznym.
  

  Schemat sprawdzi się w większości systemów, w szczególności tam, gdzie główny wykop jest prowadzony środkiem trawnika. Ograniczeniem jest minimalna odległość zraszaczy od rury głównej. Pomimo dużej elastyczności rury irygacyjnej 20 mm, jeśli odległość pomiędzy zraszaczem a trójnikiem redukcyjnym jest zbyt mała, możemy mieć problem ustawieniem wszystkiego w prawidłowej pozycji. Zraszacz może mieć w przyszłości tendencję do odchylania się od pionu, a korekty wysokości będą utrudnione. Dla własnej wygody warto zadbać, aby odcinek rury 20 mm nie był krótszy niż pół metra. Dla maksymalnej długości nie ma ograniczeń. Podłączenie wymaga jedynie narzędzi do cięcia rur i fazowania (opcjonalnie).

  Zestaw złączek potrzebnych do podłączenia zraszacza powyższą metodą.

• Metoda nr 2 z wykorzystaniem trójnika 25-25-25 PE, rury 25 mm oraz kolana 25-1/2'' z gwintem zewnętrznym.
  

  Schemat wykorzystywany tam, gdzie główny wykop jest prowadzony centralnie. Głównym ograniczeniem jest minimalna odległość zraszaczy od rury głównej. Raczej sztywna rura irygacyjna 25 mm może utrudniać osadzenie zraszacza, gdy jest zbyt krótka. W przyszłości zraszacz może mieć tendencję do przechylania się, a nawet drobne korekty wysokości będą trudne. Gdy przyłącze jest dłuższe niż 50 cm, montaż nie powinien być problemem. Nie ma ograniczenia dla maksymalnej długości przyłącza. Bezsprzeczną zaletą tej metody jest prostota i niewielka ilość wykorzystywanych złączek. Całe rozprowadzenie zraszaczy wymaga tylko jednego typu trójnika, jednego typu kolana i rury o jednej średnicy. Podłączenie wymaga narzędzi do cięcia rur i fazowania (opcjonalnie).

  Zestaw złączek potrzebnych do podłączenia zraszacza tą metodą.

• Metoda nr 3 z wykorzystaniem trójnika z gwintem wewnętrznym 25-1/2''GW-25 PE, rury FLEXsg 16 mm oraz dwóch kolan samogwintujących 16-1/2''GZ.
  

  Schemat sprawdzi się tam, gdzie główny wykop jest prowadzony blisko miejsc osadzenia zraszaczy. Zastosowanie specjalnej rury FLEXsg (to rura, którą można bardzo ciasno zakręcać i jest wyjątkowo odporna na załamywanie) zapewnia łatwość i precyzję montażu. Co więcej, wkręcając kolano w trójnik mamy możliwość ustawienia go w dowolnym kierunku, dzięki czemu zraszacz może być umiejscowiony bezpośrednio nad rurą główną lub po jednej ze stron. Ze względu na stosunkowo wysoką cenę rury FLEXsg warto unikać bardzo długich przyłączy. Trzeba też zwrócić uwagę, że w przypadku większych zraszaczy (np. PGP Ultra z dyszą nr 8) długie przyłącze, rurą o małej średnicy, spowoduje istotne straty ciśnienia. Optymalna długość przyłącza to około 50 cm. Podłączenie wymaga narzędzi do cięcia rur i fazowania (opcjonalnie). Kolana 16-1/2''GZ są wkręcane w rurę FLEXsg i to połączenie nie wymaga dodatkowego zabezpieczenia.

  Zestaw złączek potrzebnych do podłączenia zraszacza opisaną metodą.

• Metoda nr 4 z wykorzystaniem obejmy 25 mm, rury FLEXsg 16 mm oraz dwóch kolan samogwintujących 16-1/2''GZ.
  

  Schemat sprawdzi się w projektach, gdzie przyłącza są krótkie lub zraszacze umieszczone są bezpośrednio ponad rurą główną. Zastosowanie rury FLEXsg daje dużą elastyczność przy osadzaniu zraszacza. Metoda nie wymaga przecinania głównego rurociągu. Warto unikać długich przyłączy, po pierwsze ze względu na straty ciśnienia (dotyczy większych zraszaczy np. 5004 Rain Bird z dyszą nr 8), po drugie ze względu na wyższą cenę rury FLEXsg. Optymalna długość przyłącza to około pół metra. Podłączenie wymaga narzędzi do cięcia rur, wkrętarki/wiertarki (do wykonania otworu w rurze), śrubokrętu/wkrętarki (do skręcenia obejmy). Kolana 16-1/2''GZ są wkręcane bezpośrednio rurę FLEXsg i to połączenie nie wymaga dodatkowego zabezpieczenia.

  Zestaw złączek potrzebnych do podłączenia zraszacza w taki sposób.

• Metoda nr 5 z wykorzystaniem obejmy 25 mm, rury 20 mm oraz dwóch kolan 20-1/2'' z gwintem zewnętrznym.
  

  Schemat odpowiedni od każdego układu zraszaczy, bez problemu połączymy zraszacze tuż przy głównym wykopie, jak i te oddalone o kilkanaście metrów. Kolano wkręcane w obejmę pozwala skierować rurę 20 mm w dowolnym kierunku i wygodnie zamontować zraszacz. Podłączenie wymaga narzędzi do cięcia rur, wkrętarki/wiertarki (do wykonania otworu w rurze), śrubokrętu/wkrętarki (do skręcenia obejmy).

  Zestaw elementów niezbędnych do podłączenia zraszacza według schematu.

• Metoda nr 6 z wykorzystaniem trójnika z gwintem zewnętrznym 25-1/2''GZ-25 PE.
  

  Schemat wymaga minimalnej ilości elementów, niestety można go zastosować tylko w przypadku gdy zraszacze znajdują się bezpośrednio nad rurą. Dużym problemem będzie także późniejsza korekta pozycji. Każde przesunięcie, podniesienie, obniżenie będzie wymagało zastosowania dodatkowych elementów. Podłączenie wymaga jedynie narzędzi do cięcia rur i fazowania (opcjonalnie).

  Złączki niezbędne do podłączenia zraszacza według opisanego schematu.

UWAGA!
Połączenia gwintowane wykonać z wykorzystaniem taśmy teflonowej.

Nie ma żadnych przeciwwskazań, aby w obrębie jednej sekcji/systemu stosować więcej niż jedną metodę podłączenia. Jednak w praktyce łatwiej jest przewidzieć i przygotować niezbędne materiały, jeśli wszystkie połączenia wymagają tych samych elementów. Z tej przyczyny to głównie instalatorzy "mieszają" metody łączenia, bo mają większy dostęp do złączek/rur.